دیوار، دیوارها

"آنیس واردا (۲۰۱۹-۱۹۲۹) یکی از طلایه‌داران اصلی سینمای مدرن بعد از جنگ در فرانسه است. واردا چهار سال قبل از پیدایش موج نو اولین فیلم بلندش را ساخت و تا آخرین سال‌های عمر دست از تولید فیلم‌های متفاوت و خلاقانه برنداشت. او، در کنار ژان لوک گدار و کریس مارکر، جزو فیلمسازانی است که در پی گسترش سینما و ترکیب آن با هنرهای دیگر و تاثیرپذیری از اتفاقات سیاسی و اجتماعی بودند. واردا علاوه بر عکاسی، که اولویت و علاقه اصلی‌ش بود، از امکانات همه‌ی هنرهای دیگر (نقاشی، شعر، رقص، صنایع دستی، نقاشی دیواری، تئاتر، ادبیات، معماری و اینستالیشن) برای وسعت بخشیدن به سینمای خود استفاده کرد و به یک معنا آرزوی آندره بازن برای خلق یک «سینمای جامع» را تحقق بخشید. واردا در بسیاری از اتفاقات مهم سیاسی و اجتماعی نیمه دوم قرن بیستم نیز حضوری مستقیم داشت و مبارزات مردم در کشورهای مختلف (کوبا، آمریکا، چین، فرانسه، ایتالیا و ویتنام) را به طرق مختلف ثبت و ضبط کرد. او در در طول فعالیت سینمایی خود هرگز خود را محدود به قراردادهای رایج و شیوه‌های مرسوم فیلمسازی نمی‌کرد و در تمام طول عمر هنری خود بی‌وقفه در پی تجربه‌گرایی و آفرینش‌گری در فضاهای میانی و مرزهای سینما بود. در سینمای واردا فیلم داستانی و فیلم مستند در هم گره خورده‌اند همانگونه که فیلم کوتاه و فیلم بلند، فیلم بیوگرافی و فیلم اتوبیوگرافی و در نهایت سینما و غیرسینما در هم تنیده‌ شده‌اند. در ستایش او القاب متفاوتی در نظر گرفته‌اند: مادربزرگ موج نو، مادرخوانده سینمای فرانسه، موزه خیالی در حال حرکت، ملکه ساحل چپ و عاشق حقیقی همه هنرها.
آنیس واردا در طول زندگی خود دو بار به آمریکا سفر می‌کند. بار اول در سال ۱۹۶۸ به مدت دو سال به همراه شوهرش، ژاک دمی، به لوس‌آنجلس می‌رود و در آنجا دلباخته فرهنگ هیپی، موسیقی آمریکایی و جنبش مبارزاتی سیاهان می‌شود. سفر دوم او ده سال بعد صورت می‌گیرد و در این دوره است که او مستند دوران‌ساز خود درباره نقاشی‌های دیواری کالیفرنیا به نام «دیوار، دیوارها» را می‌سازد. مستندی که نه تنها به یکی از آثار درخشان کارنامه هنری پربرکت واردا تبدیل می‌شود بلکه بسیاری از هنرمندان لوس‌آنجلسی‌ای که در حوزه‌ی نقاشی‌دیواری فعالیت می‌کنند را به مردم شهرها و کشورهای دیگر، و همچنین به آیندگانی همچون ما، معرفی می‌کند."