اگر این مجموعه از فیلم کوتاه را محصول و ثمره ی سینمای کوتاه ایران بدانیم ! دوساعت فاجعه ی به تمام عیار بود. بمبی اتمی روی آینده ی قصه و تجربه/فیلم ها تمامن تهی از قصه و نگاه بدیع و ذره ای خلاقیت/تهی از بکر بودن و شگفت زده کردن مشتری(بخوانید مخاطب) به هر شکل و شمایلی/ عملن باید به دوستان اطلاع رسانی کرد که اگر واقعن قصه ای برای گفتن ندارید لطفن صنعت عظیم داستان و سینما را آلوده نکنید/واقعن مایوس کننده و دهشتناک است من نام این مجموعه را میگذارم فیک موویFake Movie/اکثر فضاها در بستر داستان بسیار کسل کننده و تکراری و ملهم از سینمای روستایی و فرهادی(یعنی فیک در فیک)/ تازه ذره ای نور و رنگ و فضا که جزئی از بدیهیات سینماست و کاربردی جز مشق کردن در این سطح ندارد تبدیل شده است به منزلت و تمنا !!! / اساسن کدام مسئله از این مجموعه فیلمنامه ذهن تصمیم گیران را برای تولید ترغیب کرده است؟ برای چه باید من به عنوان مشتری پول بدهم قصه های فرو مایه را تحمل کنم؟ مگر من و ما تمام بیننده های فیلم دست مضحک تصمیم گیران فیلم کوتاه کنونی هستم؟/ تاثیر سطحی نگری در داستان گویی و عدم وجود جهان بکر و بینا و شکارچی در تمام آثار مشهود بود/ در همه جای دنیا فیلمنامه تعیین کننده است ولی واقعن این قهقرای کنونی در این بسته ی افتضاح چه دلیلی جز عدم تخصص گرایی و باند و باند بازی دارد؟ برای من باور اینکه ما در این حد میتوانیم قصه بگوییم سخت است. به هیچ وجه باور نمیکنم. ولی به فال نیک میگیرم. این ته مانده ی متعفن پول مفت نفت هم تمام می شود و زین پس یا در آینده ای نزدیک هر کس بخواهد فیلمنامه ای را تبدیل به فیلم کند اول باید از خود بپرسد این فیلمنامه را برای چه و به چه دلایلی می خواهم تبدیل به فیلم کنم؟ آیا میخواهم یک سری الفبای پیش و پا افتاده را مشق کنم؟ اگر چنین است این همه هزینه برای چه؟ پخش در این سطح برای چه؟ تمام فیلمنامه ها مشکلات پیش و پا افتاده و در تمام آثار رویاپردازی کودکانه و جاه طلبی برای ورود به سینمای بلند کاملن مشهود بود/ با تمام چیدمانی که در پخش فیلم ها مثلا با کیاست و درایت از بهترین تا بدترین چیده بودند ولی نمی دانم چرا نقطه ی اشتراک تمام آنها ملغمه ای از نمیدانم برای چی . چی دارم میسازم و من خیلی نوگرا هستم و.... بسیار تو چشم و گوش میزد

هر ۶ فیلم به با زمان کمی که داشتن به نکات مهمی اشاره کردن